Stałe aparaty ortodontyczne stosowane są u dzieci, młodzieży i dorosłych. Wiele osób dorosłych obawia się rozpoczęcia leczenia ortodontycznego z powodu obawy, że są za starzy dla właściwego leczenia. W zasadzie nie ma ograniczeń wiekowych dla efektywnego przesunięcia ortodontycznego.
Często złe ustawienie zębów jest nie tylko defektem kosmetycznym, ale pociąga za sobą wiele niepowodzeń w późniejszym leczeniu protetycznym i przyczynia się do powstania chorób przyzębia.
LECZENIE ORTODONTYCZNE
składa się z 3 głównych etapów:
- Badanie kliniczne, diagnostyka i ustalenie indywidualnego planu leczenia
Lekarz bada rysy twarzy pacjenta, zwracając szczególną uwagę na symetrie, profil, ocenia zakres ruchów żuchwy, stan napięcia mięśni, obecność parafunkcji i dysfunkcji ( oddychanie przez usta, zgrzytanie, zaciskanie zębów, obgryzanie paznokci. Badanie diagnostyczne obejmuje wykonanie zdjęcia pantomograficznego, cefalometrycznego głowy i czasami CBCT. Pobiera się wyciski lub skanuje łuki zębowe.
Dodatkowo lekarz wykonuje zdjęcia twarzy i zębów pacjenta aparatem fotograficznym. Na podstawie wszystkich danych wynikających z przeprowadzonej analizy lekarz ustala najlepszy dla danego pacjenta plan leczenia, uwzględniając wiek pacjenta, stopień nasilenia wady i oczekiwania pacjenta.
W przypadku bardzo nasilonych wad kostnych konieczne jest uwzględnienie zespołowego leczenia ortodontyczno – chirurgicznego. Pacjent musi mieć świadomość, że oprócz leczenia ortodontycznego w celu skorygowania dysproporcji szkieletowych konieczne jest leczenie chirurgiczne, gdyż czasami tylko leczenie ortodontyczne a więc przesunięcie zębów nie dadzą oczekiwanych przez pacjenta efektów zwłaszcza dotyczących poprawy rysów twarzy.
2. Aktywny okres leczenia ortodontycznego
Pacjent ma zakładane aparaty, zamki, pierścienie, rurki, łuki podniebienne i inne elementy uwzględnione w planie leczenia. Przeprowadzane są wizyty kontrolne w trakcie, których aktywuje się aparaty, wymienia ligatury elastyczne , druciane, wymienia się łuki. Pacjent zobowiązuje się do przestrzegania ściśle zaleceń lekarza, regularnego przychodzenia na wizyty (zgłaszania ewentualnych usterek i nieprawidłowości).
Odwoływanie wizyt, niestosowanie się do zaleceń np. noszenia wyciągów międzyszczękowych, uszkodzenia aparatów mogą spowodować wydłużenie czasu leczenia i wpłynąć na jakość efektów końcowych lub wręcz uniemożliwić całkowite wyleczenie wady.
Pacjent zobowiązuje się do zachowania odpowiedniej higieny jamy ustnej zgodnie z instrukcją oraz wykonywania regularnych przeglądów jamy ustnej u swojego stomatologa. Wszystkie konieczne zabiegi dentystyczne np. wypełnienia mogą być wykonywane pod kontrolą lekarza ortodonty za jego wiedzą i zgodą.
Pacjent zobowiązany jest do powiadomienia lekarza o zmianie stanu zdrowia.
3. Leczenie retencyjne
Po zdjęciu aparatów stałych wykonywane są aparaty retencyjne (stałe aparaty retencyjne – drut przyklejony od strony wewnętrznej na zębach lub wyjmowane aparaty retencyjne).
Noszenie aparatów retencyjnych jest konieczne by utrzymać uzyskany efekt leczenia. Niestosowanie się do zaleceń w zakresie noszenia aparatów retencyjnych może spowodować przesunięcie zębów i ich powrót na pierwotne pozycje. Zęby „wędrują” przez całe życie. Jest to naturalny, fizjologiczny proces występujący u wszystkich, niezależnie od leczenia ortodontycznego.
Retencja jest zależna od skorygowanej wady zgryzu, wieku pacjenta. U pacjentów dorosłych często jest konieczna retencja dożywotnia. Niewielkie przesunięcia zębów są akceptowalne i wręcz konieczne w związku z ich naturalnych dążeniem do maksymalnego kontaktu. Bardzo ważne jest prawidłowe oczyszczanie zębów przy retencji stałej za pomocą szczoteczki i dodatkowo nici zębowej ze sztywną końcówką (np. Super Floss – Oral-B )
Uszkodzenia aparatów retencyjnych (awaria płytki, odklejenie drutu) jeśli nie wynikają z winy pacjenta , objęte są roczną gwarancją. Po upływie tego czasu naprawy dokonywane są na koszt pacjenta.
Pierwsza wizyta z retencją powinna odbyć się 4 – 6 tygodni po zdjęciu aparatu stałego, następna po około 2-3 miesiącach, kolejne ustalane są indywidualnie przez lekarza.